Overwonnen maar niet verslagen
Wordt het een kater van drank of van deceptie? Wekenlang, maandenlang hebben we er naar toe geleefd. 19 maart 2014, #GR2014. We stonden ermee op en gingen ermee naar bed. Geen campagne van de laatste twee weken op straat. Maar een campagne van maandenlang de deur uit. Praten met ondernemers. Met sportverenigingen. Met de Cliëntenraad. Met de kinderopvang. Met de scholen. Met de buurt. Met boze mensen, met actievoerende kinderen, met verdrietige mensen. Een leuke judoclinic met een wereldkampioene Junioren, een voetbalwedstrijd waar onze wethouder ‘pupil van de week’ was. Een nagespeelde Gemeenteraad met twee groepen 8 van een basisschool. Wat is campagne voeren toch eigenlijk veel leuker dan vergaderen….
Eindelijk is het dinsdag 19 maart. De polls zijn niet positief. Er wordt winst voor de lokale partijen voorspeld. Niet omdat lokale partijen het zoveel beter doen. Maar omdat de mensen een afkeer lijken te krijgen van de politiek. Ze horen teveel graaiende bestuurders, ruziënde Raadsleden, gekissebis over de kleur van een plantenbak terwijl de uitkeringen omlaag gaan. Eén ding is duidelijk, burgers kijken niet meer op tegen politici, en al helemaal niet tegen Raadsleden. We merken het ook op straat. Er is beslist geen negatieve sfeer. We worden niet tot nauwelijks aangesproken op wat de PvdA landelijk doet. Het gaat veel meer om de politiek in het algemeen. Ze noemen een probleem, je geeft een reactie, een antwoord, en ze zeggen ‘ach ja, mooie woorden maar zo werkt het toch nooit’.
Een gelatenheid die sluipenderwijs is overgegaan in een afkeer van de politiek.
Dan is het woensdagavond. Gezellig druk in het gemeentehuis. Tout Leidschendam-Voorburg loopt er rond. Niemand durft een voorschot te nemen op de uitkomsten, alle partijen houden zich gedeisd. Onze oudste kandidaat is er ook, vandaag 91 geworden. Leunend op een rollator maar met een geest zo scherp als glas. Ze wordt toegezongen. Rond kwart over tien komt de burgemeester met een eerste tussenstand. Rond 40% van de stemmen geteld. Inderdaad, lokaal stijgt met stip. VVD, CDA en PvdA, 3 coalitiepartijen, gaan elk 2 zetels terug. D66 wint als enige coalitiepartij 2 zetels. GL blijft gelijk en SGP/CU komt nieuw in de Raad met 1 zetel. De einduitslag verandert hier weinig aan. Gemeentebelangen wordt de grootste partij, met een kleine 200 stemmen meer dan de VVD. Wij zijn als coalitiepartner teruggeslingerd naar een kleine partij, met 3 zetels. Twee zetels verlies dus, één meer dan verwacht. Het wordt stil in de zaal. De houding begint te veranderen. Schouders worden gerecht, trotse blikken over de zaal uitgeworpen. De VVD trekt zich terug in de hoek, wij verzamelen ons om de rolstoel van Jacob, ook één van onze kandidaten. We houden ons groot, maar de verslagenheid is groter. Diep na middernacht laat de verlaten zaal de stille sporen zien van een dramatische avond. De politieke verhoudingen in Leidschendam-Voorburg zijn volledig omver gegooid. De langdurende dominantie van de VVDA als grootste partij is ten einde. Maar het college ook. En wij dus. De overwinnaars zijn juichend naar huis. De verliezers ook, maar dan heel wat stiller. De griffiemedewerkers lopen nog rond, de cateringdames ruimen op, een enkel Raadslid heeft zich niet laten kisten en neemt nog snel een drankje. Dan is de avond ten einde.
Het is donderdagavond. De eerste fractievergadering van de nieuwe fractie zit erop. Wat onwennig zaten we daar, nog met het hele team. In de wetenschap dat we vanaf a.s. woensdag twee lege plaatsen zullen hebben. Van 5 naar 3 zetels. En dat ondanks een goed team. Ondanks een goede campagne. Ondanks een door iedereen erkende goede wethouder. Van 5 naar 3 zetels.
Alles is anders, dat beseffen we. Maar dat is ook wat ons nu de kansen biedt. We kunnen heel hard blijven roepen dat we op landelijk beleid afgestraft zijn. Dat de economische crisis te lang duurde voor de mensen. Dat de PvdA onherkenbaar was door samen met de VVD in het kabinet te zitten. Maar wat heeft het voor zin om te wijzen naar wat een ander anders zou moeten doen. Het enige waar we zelf iets aan kunnen doen is ons lokale gezicht. Nog meer naar buiten, nog meer naar de mensen. En gaandeweg de fractievergadering komt de energie weer terug. Er wordt verhit gediscussieerd over nieuwe kansen, er komen nieuwe ideeën naar boven. De teleurstelling blijft, maar het venijn is verdwenen. We hebben nog steeds 3 mensen in de Raad. We hebben een sterke fractie, met ervaring. En we hebben een brede steunfractie, met veel kennis op verschillende terreinen. En we hebben energie voor tien!
In de stilte van de nacht zit ik thuis nog wat te peinzen achter mijn pc. Op mijn scherm komen allemaal e-mails te voorschijn. Van mensen die ons een hart onder de riem steken. Van organisaties waarmee we veel contact hebben gehad. Van burgers uit de buurt. En zelfs van totaal onbekenden. Yes, het signaal is duidelijk. Hier eindigt de vorige Raadsperiode. En hier begint de nieuwe periode, met nieuwe kansen. Wanneer heb je nu de ruimte om te zeggen dat je het allemaal anders wilt doen? Dat je wilt breken met vastgeroeste stramienen. Dat je eens iets anders wilt proberen.
Vanavond hebben we dat gedaan. Hier staan wij als fractie. De PvdA-fractie Leidschendam-Voorburg. Overwonnen maar niet verslagen, zei Diederik Samsom al. “Victus est, sed non victus”, zegt mijnwoordenboek.nl.
